Oslo-akkoorden

Begin jaren 90 starten in Oslo (Noorwegen) geheime besprekingen tussen Israël en de Palestijnen. Dat wil niet zeggen dat het ook meteen gebeurd is met de terroristische aanslagen. Toch gaan de pogingen om tot vrede te komen door. Na lange voorbereiding worden de zogeheten Oslo-akkoorden gesloten.

   Washington 1993   

De eerste overeenkomst wordt in september 1993 getekend in Washington. De Amerikaanse president Clinton is daarbij aanwezig en ook Rabin, de premier van Israël en Yasser Arafat, leider van de PLO. Dat laatste is natuurlijk iets wat hoop moet geven. Deze man, het brein achter veel aanslagen, is blijkbaar van mening veranderd. Hij is vol lof over het vredesproces! Hij belooft dat hij het terrorisme zal afzweren. De staat Israël, zegt hij, heeft het recht om in vrede en veiligheid te bestaan. Hij wil een samenleving zonder geweld; problemen moeten via besprekingen worden opgelost!

Op de foto schudt Arafat - met de bekende hoofddoek - de hand van Rabin. President Clinton staat in het midden. Je ziet aan het gezicht van Rabin, dat hij het toch niet helemaal vertrouwt. Maar wat Arafat allemaal zegt, dat klinkt toch geweldig en hoopvol! Het lijkt er immers op dat het einde van de vreselijke terreur tegen Israël in zicht komt?
Niet te snel! Arafat brengt dit naar voren in het Engels. Maar bijna tegelijkertijd zegt hij tegen zijn volksgenoten in het Arabisch iets heel anders. Het gesloten akkoord is nog maar een ‘opstapje’ in een plan om Israël te vernietigen! En het ís niet afgelopen met de terroristische aanslagen tegen de Joden, integendeel. Ook later zal wel weer blijken dat Arafat met een ‘dubbele tong’ kan spreken…

   Palestijns zelfbestuur   

Israël staat toe dat de Palestijnen in bepaalde gebieden zelfbestuur gaan krijgen, met daarbij een eigen regeling voor o.a. het onderwijs, gezondheidszorg en politie. Zelf zal Israël zich terugtrekken uit delen van Gaza en de Westbank. Meestal worden dit de ‘bezette’ of ‘betwiste’ gebieden genoemd.
De PLO zal overgaan in de zogenoemde Palestijnse Autoriteit (PA). De Palestijnen hopen dat dit zal leiden tot een eigen staat. Binnen vijf jaar zal dat dan moeten gebeuren. Maar snel zal blijken dat deze PA zich niet houdt aan de beloften die ze bij dit akkoord doen. Ze blijft het bestaansrecht van Israël ontkennen, het geweld wordt niet gestopt, terreurorganisaties worden niet ontmanteld. Die krijgen de vrije hand om aanslagen te plegen. Er worden ook zelfmoordaanslagen uitgevoerd, waarbij zelfs jonge kinderen worden opgeofferd!

   Moord op Rabin   

In 1994 wordt er vrede gesloten tussen Israël en Jordanië. Een jaar later worden er nog meer dingen geregeld. De Westoever wordt erg versnipperd, als een soort lappendeken. Er worden drie soorten gebieden aangewezen:

• de A-zone, waar de Palestijnen het voor het zeggen hebben.
• de B-zone ook, maar daar zorgt Israël voor de veiligheid.
• de C-zone, die verreweg het grootst is, waar Israël de touwtjes in handen heeft.

Joden hebben geen toegang tot zone A. Ook mogen ze niet in de zones A en B wonen, terwijl Palestijnen wel in C mogen wonen. Daar zijn ook Israëlische nederzettingen.

► Bayt Lahm (= Bethlehem), een Palestijnse stad in de A-zone

De bedoeling is dat Israël geleidelijk steeds meer C-gebieden naar B zal overdragen. En natuurlijk van B naar A. Veel is daarvan niet terechtgekomen, omdat de Joden steeds maatregelen moeten nemen om zichzelf te beschermen tegen terroristische dreigingen. En het wachten is op een goede vredesregeling.

Helaas, in Israël zelf vind je ook allerlei tegenstrijdige meningen. Er zijn streng religieuze Joden, die helemaal niets hebben met de staat Israël. Die mag er pas zijn als de Messias is gekomen. Sommigen van hen doen zelfs mee met pro-Palestijnse demonstraties! Anderen vinden dat je geen land mag weggeven aan de Palestijnen. Ook niet wanneer je daarmee vrede wilt bereiken. Dat blijkt wel op 4 november 1995, als Rabin wordt vermoord door een extremistische Jood, die het oneens is met de gesloten Oslo-akkoorden...