Voorzichtig optimisme
De Oslo-akkoorden wakkeren bij veel Israëli's de hoop
aan, dat de weg naar de vrede is ingeslagen. Maar de Palestijnen laten merken
dat ze daaraan geen behoefte hebben. Al snel worden er namelijk weer aanslagen
gepleegd, zoals op stadsbussen in Jeruzalem en Tel Aviv (in het voorjaar van
1996). De beloften die in 1993 zijn gedaan lijken totaal vergeten.
Hezbollah
Wat niét vergeten wordt: Arafat wordt in 1996 beëdigd als eerste president van Palestina. Ook volgen er in dat jaar militaire operaties van Israël tegen Hezbollah (“Partij van Allah”), een terroristische organisatie. Deze vuurt telkens raketten op de Joodse staat af vanuit Libanon. Ook de (zelfmoord)aanslagen van Hamas blijven doorgaan.
Toch is er wat optimisme in de volgende jaren. Als je de foto bekijkt, ga je denken: dat wordt nog wel wat. Een gesprek tussen (v.l.n.r.) de Amerikaanse president Clinton, de Palestijnse leider Arafat, koning Hoessein van Jordanië en de Israëlische premier Netanyahu. Er wordt
een overeenkomst gesloten met Jordanië over industrie en waterbeheer. Israël
houdt gezamenlijke marine-oefeningen met Turkije en de Verenigde Staten. Steeds
meer Arabische landen hebben betrekkingen met Israël aangeknoopt, ze openen er
handelskantoren.
Met Libanon verlopen de gesprekken niet zo soepel. In
1998 stelt Israël voor om zijn troepen uit Libanon terug te trekken, als
tenminste het noorden van Israël niet meer zal worden bedreigd. Maar Libanon vindt dit geen goed plan.
Wye River-akkoord
Later in dat jaar is er weer een overeenkomst tussen
Arafat en Netanyahu. En dat in het Witte
Huis, in aanwezigheid van – opnieuw – de Amerikaanse president Clinton. Er
wordt een heel plan doorgesproken, dat er voor moet zorgen dat het terrorisme
nu eens echt goed bestreden wordt. Niet alleen de Joden, maar ook de
Palestijnen hebben de taak om illegale wapens op te sporen, verdachte personen
te arresteren, zodat het geweld zal afnemen. Israël belooft zich uit meer delen
van de Westbank terug te trekken. Dit Wye River-akkoord (zoals het genoemd
wordt) heeft te weinig opgeleverd. Israël en de Palestijnse Autoriteit zeggen
van elkaar dat ze hun beloften niet zijn nagekomen. Van de kant van Israël wordt steeds herhaald: onze burgers moeten in vrijheid en veiligheid kunnen leven.
In deze tijd zijn er regelmatig besprekingen tussen de
vijandelijke partijen; ook is er hoop dat er een overeenkomst met Syrië kan worden
gesloten. Maar dit land wil alleen verder praten als Israël zich terugtrekt tot
de grenzen van vóór 1967.
Weg uit Libanon
In het jaar 2000 trekt Israël zich dan toch uit het zuiden van Libanon terug. De Verenigde Naties zullen dat gebied onder controle gaan houden. Israël zal dus vanuit Libanon geen gevaar meer te duchten hebben. Zo wordt gedacht...
► Hezbollah viert het vertrek van Israël beeld: Khamenei.ir
Maar dat is een vergissing! Hezbollah viert groot feest wanneer de Israëli's Libanon verlaten. Deze terreurbeweging blijkt weinig tegenstand te ondervinden van het Libanese leger en de VN-militairen. Het zal dan ook niet lang duren
voordat Hezbollah weer aanvallen uitvoert. Daarbij worden Israëlische soldaten
ontvoerd en er breken maandenlange vuurgevechten uit. De toekomst zal nog vaker leren dat het veel risico oplevert voor Israël als het zijn militairen uit eerder bezette gebieden terugtrekt.