De tweede intifada
Zal er ooit vrede komen in het Midden-Oosten? Deze vraag wordt in Israël en bijna overal in de wereld gesteld. Hoeveel slachtoffers zal het geweld tussen Joden en Palestijnen nog gaan eisen? Op de drempel van de 21e eeuw zijn de voortekenen niet gunstig. In het jaar 2000 is er al weer overleg tussen Arafat en Barak (de opvolger van Netanyahu). Maar opnieuw zonder resultaat.
Kolonisten
Zodra het gaat over de terugtrekking van Israël uit de gebieden die de Palestijnen voor zichzelf in gedachten hebben, ontstaan de problemen. Daarbij komt nog de onenigheid over de Palestijnse vluchtelingen die in 1948 het land verlaten hebben. En niet te vergeten: de toestroom van Joden (‘kolonisten’ genoemd) naar de Israëlische nederzettingen in de Palestijnse gebieden. Begrijpelijk dat de Palestijnen het daarmee niet eens zijn, want zij zien dat als een obstakel voor de vorming van een eigen staat. Daarom vinden de meeste landen dit geen verstandig gedrag van de Joden. Maar deze kunnen beweren dat dit probleem pas opgelost kan worden als er een vredesovereenkomst is. En steeds hamert Israël erop, dat er aan de terreur en het geweld van de Palestijnen een einde moet komen…
Onrust op de Tempelberg
Eind september 2000 slaat de vlam in de pan. Het is ruim een week na de herdenking van het bloedbad van Sabra en Shatila in Libanon in 1982. De Israëlische minister van Defensie was toen Ariel Sharon. En die werd daarvoor verantwoordelijk gehouden. Maar diezelfde Sharon brengt nu, vergezeld van Israëlische soldaten, een kort bezoek aan de Tempelberg, een islamitische heilige plaats.
► Links: Ariël Sharon; rechts: de Al Aqsa-moskee
Dat zou geen probleem moeten zijn:
op deze uren is deze plek gewoon open voor toeristen. Maar voor veel
Palestijnse jongeren is dit het sein voor de aanval. Ze roepen leuzen en
beginnen met stenen te gooien. Er wordt gedaan alsof de Al Aqsa-moskee op de
Tempelberg gevaar loopt ontheiligd te worden. En dat daarom het optreden van de
Palestijnen noodzakelijk is. Het is anders: dit geweld tegen Israël is al
eerder dat jaar ‘gepland’, na het mislukken van het overleg tussen Arafat en
Barak. De Palestijnse Autoriteit (PA) organiseert – het is bijna Joods
Nieuwjaar – rellen, waarbij de politie en Joden bij de Klaagmuur worden
bekogeld.
Er ontstaat een opstand die zich de volgende dagen verspreidt over het land. De Palestijnen, die
zich zorgen maakten over hun eigen Al Aqsa-moskee, vernielen daarbij wel Joodse
heiligdommen.
► Israëlische soldaten bij de opstand in Hebron
Deze opstand, die meer dan vier jaar zal duren, wordt “de tweede
intifada” genoemd. Het gaat er heftig aan toe. Het zijn niet alleen stenen
gooiende jongeren, het is terrorisme op grote schaal, waarbij meer dan 1100
Israëliërs omkomen. Het aantal Palestijnse slachtoffers ligt waarschijnlijk boven de 4000.
Mohammed al-Dura
In de eerste dagen van de intifada gebeurt er iets, dat aanleiding geeft tot bijzonder heftige reacties. Het gaat om Mohammed al-Dura, een 12-jarige
Palestijnse jongen, die tijdens een vuurgevecht door Israëlische soldaten zou
zijn gedood. Tenminste, dat was te zien op filmopnames, die bij dit voorval waren
gemaakt. De beelden leiden tot heel wat consternatie, over de hele wereld. En
ook weer tot geweld tegen Joden. Mohammed wordt gezien als ‘martelaar’ voor de Palestijnse zaak. En dat alles
voordat er een uitgebreid onderzoek wordt ingesteld, dat tenslotte meer dan
tien jaar zal duren. Het meest waarschijnlijk is dat de jongen niet is geraakt
door Israëlisch, maar door Palestijns geweervuur. Het is natuurlijk vreselijk dat onschuldige kinderen moeten lijden in zo'n oorlog. Maar wáár zijn de protesten als Joodse kinderen het slachtoffer van terreur
worden?